Prolog

Dzień taki jak ten może przydarzyć się każdemu...

 Każdy może stracić wszystko, może stać się samotny w tłumie ludzi.. 

Może zapomnieć co to szczęście, a co dopiero miłość… 

Właśnie… miłość.. to uczucie, które jest mi już obce… od dnia, kiedy wszystko się skończyło..

Skończyło się moje życie.. teraz jestem tylko wrakiem człowieka…

Wiecie jak to jest stracić wszystko? 

Jak to jest cierpieć każdego dnia wiedząc, że to co było nigdy nie wróci? 

Ja wiem… 

Wiecie jak to jest być samotnym?

Szukać wsparcia, jednak nikt nie jest w stanie zastąpić ci tego za czym tęsknisz?

Ja wiem...

Jest się samym, rozmyślając co by było, gdyby… nie wiesz co masz teraz ze sobą zrobić.. gdzie się podziać… aż w końcu w tym przeklętym tunelu samotności pojawia się płomyk.. płomyk nadziei…

Jest coraz większy, aż w końcu pozwala ci i pomaga wstać.. unieść wysoko głowę i iść do przodu.. jest przy tobie.. wspiera.. pokazuje i przypomina jakie uczucia są ważne.. 

Przypomina co to jest miłość.. stajesz się szczęśliwą osobą…

Jednak nie masz pojęcia, że to dopiero początek… nie masz pojęcia, że to co najgorsze, jeszcze nie nadeszło.. że to co najgorsze, wciąż cię czeka, a to co było, to zaledwie wstęp.. wstęp do prawdziwego cierpienia…

No i mamy prolog :) jak wam się podoba?? 

Komentujcie ;) 

Mrs.Horan